Prachtige verhalen uit de praktijk
Halfvol of halfleeg
“Wat vind jij? Is bij jou het glas meestal halfvol of halfleeg?”
vraag ik deze meneer van al 18.
“Wat zeg je nou??”zegt hij verbaasd.
Het begint me met de week duidelijker te worden dat spreekwoorden niet meer op die manier in je hoofd gestampt hoeven te worden zoals ‘vroeger’…
“Is n spreekwoord, ken je dat niet? Neem nou dit glas cola, is dat volgens jou halfvol of halfleeg?”
Hij: “Laten we maar zeggen halfvol DAN”
Dán?? denk ik….Jóu zal ik hebben vriend en ik zeg dat ik zo terug ben.
Hij is toch 18 dus wat maakt t uit. Ik sprint naar onze eigen puber-koelkast, ik ren terug en schenk een Jupiler voor z’n neus in.
“Zo, en bij deze? Is dit glas bier halfvol of halfleeg?” vraag ik.
“Ja, dát is halfleeg dat zie je zo wel!”
Hij moest er zelf zo om lachen, hoe niet logisch kan een hersenpan werken?
Diepe buiging
Meneer van 15 vraagt mij;
Word jij nou nooit moe van jezelf?
Ik zit gelukkig stevig op m’n stoel anders zou ik er zo vanaf vallen…
ik moet eigenlijk zó lachen maar ben te verbluft…hij?
Ik sta op…
Ik geef hem een eenpersoons applaus en maak een diepe diepe buiging.
Want als je hem echt zou kennen zou je weten dat;
- hij dit een half jaar geleden niet eens zou durven denken, laat staan zeggen..
- hij wekelijks werd gepest en wéér uit de groepsapp van zijn klas werd gegooid
- hij beplakt werd met etiketjes op zijn rug waar hij bij thuiskomst pas achter kwam
- hij letterlijk binnen kwam vallen en zijn emoties niet de baas was
Én zou je weten dat;
- hij zijn moeder liefdevol helpt met koken
- hij heeft geleerd over zijn gevoelens
- hij zich een held en krachtig kan voelen tegelijk!
- hij keihard heeft gewerkt aan zijn zelfvertrouwen en daarom nu durft te reageren op mij als ik weer een aantal vragen achter elkaar stel waar hij even niet op zit te wachten!
Puberbrein
“Ons mam zegt dat het komt omdat ik nu een puberbrein heb maar ik geloof er hélemaal níks van”
Medelijden en lachen, ik voel het allebei. Ook deze puber kan zichzelf zó in de weg zitten.
Als ‘n grote volwassene vervolgt hij; “Ik weet niet wat het is de laatste tijd. Als ik uit school kom, moet ik eigenlijk leren maar dan zie ik die PlayStation staan en die zit me toch áán te kijken! En dan denk ik, nog 5 minuten maar dan wordt t tóch langer!”
Jouw moeder heeft gelijijijk! denk ik bij mezelf, maar die discussie bewaar ik maar even.
Deze laatste weken moet hij nog flink aan de bak en we zetten de nadelen op een rij die hij vindt kleven aan nog een jaar van alles hetzelfde.
Ik weet dat t geen zin heeft dat ik met n idee kom dus ik hoor hem uit op zoek naar zijn oplossing. Hij komt uit op dagelijkse leertijd van 17.00-19.00uur.
Ik zeg; “Oké dit is dus de oplossing voor jou en anders is er nog maar 1 alternatief die ík heb”.
“Hóezo”, vraagt hij op z’n pubers.
“Op je bek gaan” zeg ik en ik schrik er zelf van. Weet niet of dit nou in mijn leerboeken stond.
Ik kon de kleuren van zijn ogen nooit eerder zo goed zien
“Ja, op je bek gaan dat weet ik omdat ik hier ervaring mee heb, dusss.. hebben we een deal?”
“Ja, we hebben een deal!” zegt hij lachend.
Moederliefde
Twee maal twee lange slungelbenen klauteren uit de auto van hun vader. Ik zie hun moeder in gedachten nog voorop lopen, en ik voel even dat ik haar mis. Ze wilde mij destijds leren kennen voordat ze zou overlijden.
Dat heb ik geweten want wat maakte zij een onuitwisbare indruk op mij.
Wat een kracht en positiviteit.
Ze wilde weten waar haar jongens heen konden om over hun verdriet te praten als daar behoefte voor was.
En dat was nú.. met de eerste kerst voor de boeg en zijn eerste gala voor de boeg, zonder hun moeder die zich ermee zou bemoeien. Hun eerste jaloerse gevoelens naar vrienden die hun moeder nog hebben en er dan ook nog over vloekten! al achter de rug.
Hun moeder had brieven geschreven voor op hun 16, 18 en 20e verjaardag.
Een brief voor hun eerste gala en voor als nou net dat ene nummer op de radio kwam dié zat er niet bij.
Ze had alles tot in de puntjes willen regelen en zoveel als kon ook gedaan.
Nog altijd blijft het stukje over wat niet dicht te timmeren is met geluksarmbanden, tranenthee, en klei tegen een muur kletsen.
Nee, er blijven gevoelens die hoe dan ook verweven worden in de dagen. Daarom hebben we over hun moeder gesproken, samen gelachen en haar kracht weer in het midden gezet door van haar kracht te leren mét thee en haar lievelingssnoep.
